|
Ripozos vi por ĉiam, ho laca kor'. La lasta trompa revo, kiun eterna kredis vi, nun ĉesis. Ĝi ĉesis. Nek deziron, nek esperon vi havas plu je dolĉa iluzio. Tre longe vi jam batis, ripozu nun eterne, nenio ja valoras viajn batojn, la Ter' ne indas je sopiraj ĝemoj. Nur tedo kaj amaro: jen la vivo. Nur marĉo: jen la mondo. Do eksilentu fine. Lastfoje malesperu nun. La Fato nur morton donis al ni. Abomenu vin mem kaj la Naturon, ĉi malbelan potencon, kiu kaŝe tronas por ĉies pereo. Abomenu la senfinan neniecon de la Ĉio. |